Verhuisd

Een nieuw (school)jaar, een nieuw begin. Nieuwe schema’s, nieuwe activiteiten, nieuwe plannen en … een nieuwe blog. Blogger beviel mij steeds minder, qua uiterlijk. Net niet strak genoeg, net niet genoeg mogelijkheden om het naar mijn eigen hand te zetten. En ik vind het altijd leuk om nieuwe dingen uit te proberen. Dus daarom ga ik vanaf nu verder op het adres 

http://mooivanmo.wordpress.com . 

Wees welkom!

Nani Iro

Een tijdje geleden kocht ik bij haar drie prachtige Nani Iro stoffen. Ontzettend mooi. En dus zo mooi dat ik er de schaar (of beter: het mes, want tegenwoordig snij ik alles) er niet in durfde te zetten. Maar met de vakantie in het vooruitzicht en dus de behoefte aan luchtige zomerjurkjes, begon ik er toch maar aan.

Ik gebruikte een patroon uit een boekje van Nani Iro zelf, het model op de cover. Ondanks de instructies in het Japans is het enorm simpel te volgen: de jurk bestaat uit maar twee patroondelen. Alles bij elkaar moest ik 6 stukjes aan elkaar zetten, dus die klus was zo geklaard.

Ik ben dolblij met het resultaat! De stof is heerlijk luchtig en het simpele model is ook heerlijk in dit warme weer.

Aan de voorkant plaatste ik een haakje, zodat ik de jurk ook zonder hemdje eronder kan dragen. De achterkant is een klein stukje dichtgenaaid (wat je op de foto net niet ziet door mijn staart, zie ik nu).
Ik veranderde helemaal niks aan het patroon. Ik haalde alleen iets van de lengte af, want ik vond hem bij mij wat vlotter staan in het kort. Ik kan me voorstellen dat ik bij een volgende poging het rokdeel iets smaller maak en hem wat meer tailleer. Het huidige zijaanzicht heb ik wijselijk achterwege gelaten, want dat doet nogal tenterig aan. Maar hij is zo heerlijk luchtig dat me dat eigenlijk niks kan schelen.

Ik zal u het drama besparen dat optrad toen ik nog 'even' dat haakje wilde plaatsen. Dat is niet goed voor de bloeddruk. Mijn tip: stik het beleg door vóór je een haakje plaatst. Dat scheelt wat stress.

Er zullen zeker nog van deze jurkjes volgen. En op de Nani Iro stoffen ben ik ook nog lang niet uitgekeken. Dus wordt vervolgd!

De bezem erdoor

Het was stil hier, de laatste tijd. De fut was eruit, de puf was op. Mijn hoofd was vol en mijn lijf wilde niet. Al maanden (jaren?) kwakkel ik met mijn gezondheid. Dat varieert van een totaal gebrek aan energie tot pijn in mijn hele lijf en nog een heel scala aan andere fratsen. Ik ging meerdere malen de molen door, maar men vond niets en concludeerde elke keer weer: "Je bent kerngezond, ga maar lekker verder met je leven. En nou niet meer zeuren he!"  (Nou ja, dat laatste is niet letterlijk gezegd, maar de implicatie was er.) Dat probeerde ik, maar het haalde weinig uit. De moeheid en pijn bleven. En het gepieker over "Wat is er nou toch met mij?!" nam alleen maar toe. En dus ging ik onlangs maar wéér naar de dokter, want dit was toch niet normaal. Een doorverwijzing naar de reumatoloog bracht eindelijk duidelijkheid: het is Fibromyalgie.

Eigenlijk is dat een diagnose waar je nog niks mee kunt. Want fibromyalgie is niet meer dan een vergaarbak van vage klachten waarvoor geen medische verklaring gevonden kan worden. Kerngezond en toch hondsberoerd. Oorzaak onbekend en er is dus ook geen oplossing. Maar ik was allang blij dat er eindelijk een labeltje aan gehangen kon worden en ik kon ophouden met me zorgen maken over wat er nou mis met me was. Ik blijk dus niet gek te zijn, ik beeld het me niet in. De moeheid en andere ellende: het is allemaal echt. En dus mag ik er (een beetje) aan toegeven, in plaats van altijd maar door te bikkelen omdat ik toch 'kerngezond' was en dus nergens last van zou moeten hebben.

Maar dan. Wat moet je met zo'n diagnose? Wat kan ik nog wel en wat niet? Wordt het ooit nog beter? Zal het juist slechter gaan? En kan ik iets doen om het allemaal ietsje beter te maken? Gelukkig kwam ik al snel bij een fysiotherapeut terecht die een multidisciplinair re-integratietraject biedt. Fysiotherapie (3x in de week sporten) om de belastbaarheid te vergroten. Een psycholoog om de mentale overbelasting te lijf te gaan en handvatten te bieden bij de dagelijkse dingen. Een ergotherapeut die kijkt of je thuis misschien dingen anders kunt doen om het leven prettiger te maken. Ik ben net begonnen met het traject, maar voorlopig ben ik enthousiast. Ik vind de training fijn, het voelt goed om opbouwend bezig te zijn. En de puf lijkt beetje bij beetje een héél klein beetje terug te komen.

Duidelijk is wel: er móeten dingen anders, op dezelfde voet doorgaan helpt mij niet. Ik moet beter gaan luisteren naar mijn lijf. En mijn hoofd moet stukken minder vol worden, de druk moet eraf. Dus gaat nu de bezem door mijn leven. En eigenlijk is dat best een leuk project.

Ik begon met een dieet. Het blijkt namelijk dat een gezond dieet van groot belang is bij fibromyalgie. De klachten kunnen enorm afnemen door de juiste dingen te eten. En dus ging de bezem door de voorraadkast. Geen E-nummers en andere chemische rotzooi meer. Geen pakjes, zakjes en potjes meer. Puur natuur, vanaf nu. Weg met de geraffineerde suikers. Weg met bijna al het vlees (gevogelte en vis 'mogen' nog wel). Stukken minderen met de gluten. Minder melkproducten.
Zo opgeschreven klinkt het alsof ik maar heel weinig mag, maar het tegendeel is waar: ik eet gevarieerder dan ik ooit gedaan heb en eet dingen die ik nog nooit eerder at (wie had gedacht dat ik ooit nog eens van bieten zou gaan houden?). Gelukkig voor mij is gezond, puur eten momenteel een hype en bestaan er een hele hoop goede kookboeken die rekening houden met dit soort dingen. De kookboeken van Amber Albarda en Gwyneth Paltrow, bijvoorbeeld. En je kunt op steeds meer plaatsen gezond voedsel kopen. (En dan bedoel ik niet de gehypte superfoods, maar pure ingrediënten als havermout, speltmeel en zaden en pitten.) Ik kan alleen maar zeggen: ik heb zelden zo lekker gegeten als de laatste tijd.

Zo verkeerd ziet gezond eten er toch niet uit he?

Een andere bezem ging door mijn hoofd. Mindfulness blijkt een heel nuttige bezigheid die enorm veel verlichting kan brengen: weg van de razende gedachtes en gewoon even bewust in het hier en nu zijn. Dus als u mij starend in het niets aantreft: dan ben ik waarschijnlijk heel mindful bezig. Of in slaap aan het vallen, dat kan ook. En daarbij doe ik dan ook nog eens rustgevende yoga. Op een Helemaal Echt Professioneel Yogamatje. Ik blijf nou eenmaal een gadgetfreak.

Ik besefte me ook dat ik veel te veel tijd besteedde aan activiteiten die weinig toevoegen en die mijn hoofd alleen maar nog voller maken. Voor de tv hangen terwijl er niks leuks op tv is bijvoorbeeld, puur uit gewoonte. Eindeloos internetten (blogs lezen en Facebooken) om de tijd te doden. En daarbij miljoenen ideeën opdoen die ik waarschijnlijk toch nooit ten uitvoer zal brengen, maar die tot die tijd wel in mijn hoofd blijven rondspoken. Terwijl ik die tijd ook zou kunnen doorbrengen met creatieve dingen doen (zélf naaien, haken en breien in plaats van toekijken hoe anderen dat doen) en lezen, bijvoorbeeld. Of gewoon niks doen. (Neh, dat zie ik niet zo gauw gebeuren.) Dus schoonde ik vandaag mijn lijst in Bloglovin' radicaal op. Want 125 nieuwe blogs per dag bijhouden is geen ontspanning meer, maar voelt als een enorme druk. Ook al is het nog zo leuk om al die blogs te lezen. Dus mocht ik u niet meer volgen: het is niet persoonlijk.

Chillen met gezonde thee en genieten van een Echte Yogamat.

Nog een bezem, een letterlijke deze keer, ging er dit weekend door mijn werkkamer. Ik stoorde me al een tijdje aan de rommel. En bovendien was ik me laatst rotgeschrokken toen een van mijn stoffen flink verkleurd bleek in de zon (ze lagen opgevouwen in open kasten, waar de zon dus vrolijk op kon schijnen). Dus dat moest anders. Dit weekend sloot ik me daarom op in mijn werkkamer en gooide ik de boel om. De kasten weg, de stoffen in bakken, alle overtollige ballast weg (want wat moet een mens met 5 vuilniszakken met kleding waar je misschien ooit nog eens iets van zou willen maken?). Het resultaat: veel meer ruimte, een lichtere kamer en de stoffen veiliggesteld. En met die horde uit de weg begon ik voor het eerst in tijden aan een nieuw naaiproject: een zomerjurk voor mezelf van een prachtige Nani Iro-stof, die ik laatst aanschafte. Maar daarover later meer.

Een opgeruimde werkkamer, klaar voor nieuwe projecten.

Mijn eerste gebreide trui!

Ik was er al een tijdje mee bezig, maar door het lekkere weer, de alom bekende einde-schooljaars-drukte en een niet-meewerkend lijf kwam het steeds maar niet tot afronding. Maar nu is ie dan echt af: mijn eerste helemaal zelf gebreide trui. Naar het patroon Oscar uit 'La Maison Victor'.

Ik volgde het patroon op de letter, tot aan het bevestigen van het halsboord. Daarna week ik af. Het patroon schreef een los gebreid halsboord voor, die daarna aan de trui bevestigd diende te worden. En dat deed ik lekker niet. Ten eerste was ik het halsboord op wonderbaarlijke wijze kwijtgeraakt. Geen idee waar zo'n ding zomaar heen kan, maar hij was en is foetsie. Compleet van de aardbodem verdwenen. Ten tweede las ik overal dat het boord direct aan de trui breien een veel mooier resultaat zou geven. Dus toen dat ding dan tóch verdwenen was, pakte ik de rondbreinaalden erbij. En inderdaad, ik denk niet dat ik het losse boord er zo netjes aan had kunnen maken.

Ik ben zelf niet geheel tevreden over de pasvorm, de hals lubbert voor mijn gevoel behoorlijk. (Gek genoeg lijkt ie op de foto juist heel klein. Maar op de foto lijkt de trui ook scheef en dat is ie in werkelijkheid ook niet.) En ik vind de wol ook niet helemaal fantastisch, het oogt wel een beetje zelfgemaakt nog. Maar ja, wat verwacht je voor 1,99 per bol. Voor een eerste probeersel ben ik toch wel dik tevreden. En het was voor mij een aangename verrassing om erachter te komen dat ik dan kennelijk tóch de breigenen geërfd heb. Dus er zal vast nog wel meer breiwerk volgen.

Thijs deed de trui meteen aan en riep hem uit tot zijn favoriete trui aller tijden. Ben benieuwd of ie daar tegen de winter nog zo over denkt. Maar voor nu vond ik het enthousiasme ontroerend. Ik had op dat moment meteen een foto moeten maken, want daarna lukte het niet meer. Mijn model was nergens voor te porren. 'Eindeschooljaarsmoeheid' is mijn diagnose. Oordeelt u zelf:

Kliederschorten

De juf van Floortje vroeg mij een tijdje geleden of ik van oude overhemden kliederschorten wilde maken voor de klas. Ik kreeg een grote tas mee naar huis, met daarin een berg overhemden. Door allerlei gekwakkel van mijn kant bleef de tas maar liggen in een hoekje van mijn werkkamer. Ik had steeds geen puf om eraan te beginnen.

Gisteren bedacht ik mij opeens dat het einde van het schooljaar toch wel heel snel nadert nu en ik nog stééds niks met die overhemden had gedaan. Dus ik installeerde mijzelf in de werkkamer en ging aan de slag. Het was nog best eng om rücksichtlos het mes te zetten in Ralph Lauren en Tommy Hilfiger overhemden. Maar dat moest toch. Voor een goed doel he.

Ik knipte de kragen eraf, haalde de labeltjes eruit en sneed een stuk van de mouwen. In de onderkant van de mouwen maakte ik een tunneltje voor een elastiek, ik naaide een ophanglusje (van een restje mouw) aan de kraag et voilá: 6 kliederschorten, klaar voor gebruik.

Voor vertrek naar school maakte ik nog snel even een fotootje van het resultaat. Door het onwillige model en de gekreuktheid van het schort moet u maar even heen kijken. ;-)

Het een-uursproject: een telefoonhoesje

Laatst moest ik naar de dokter en had ik dus wat tijd in de wachtkamer voor de boeg. Stilzitten is niet echt mijn ding, dus ik besloot een half uurtje voor vertrek om met een nieuw projectje te beginnen. Want je moet wat tijdens het wachten he.

Ik blijf het trouwens leuk vinden om de reacties van mensen te zien, op creagedoe in het openbaar. Variërend van "Dat deed mijn oma ook altijd" (au), naar "Leuk he, ik ben nu bezig met een ...." tot "Jeeeee, wat kunt u dat snel!". In ieder geval geeft het vaak aanleiding tot een leuk praatje.

Ik had net een nieuw anti-krasfolietje op mijn telefoon geplakt, dus toen bedacht ik me dat die wel wat extra bescherming kon gebruiken (telefoons en sleutelbossen in één zak/tas zijn geen goede combi). Et voilá: daar was het idee - een telefoonhoesje. Ik deed eigenlijk maar wat (korte ketting van lossen en verder alsmaar rondhaken), maar dat pakte goed uit. Het lukte me zelfs nog om er naadloos een klepje aan te fabriceren.

Hij was op drie rijen na af, toen ik naar binnen werd geroepen. Toch nèt niet snel genoeg gehaakt. Tsja, en dan moet ik nu weer een ander project bedenken.

Gehaakt mandje

Jaren geleden kocht ik wat bollen Zpaghetti. Ik haakte er ooit een tas van, die ik eigenlijk nog nooit gebruikt heb omdat ie loeizwaar is. Dus met de overgebleven bollen wilde ik in ieder geval géén tas maken. Maar wat dan wel?

Nou was ik al tijden op zoek naar een leuk klein mandje voor mijn haakspullen, en toen schoot me opeens die Zpaghetti te binnen. Ik had geen patroon, maar hoe moeilijk kon een mandje nou zijn? Dus ik ging enthousiast aan de slag. Het bleek nog niet zo makkelijk om een mooie cirkel te haken die plat bleef liggen. Ik ben gewend om vooral bolvormen te haken (amigurumi, mutsjes) en om van daar naar iets plats te komen is nog niet heel gemakkelijk. Het was dus even flink puzzelen om dat goed te krijgen.

De Zpaghetti was geen feest om mee te haken. Ik vond het maar zwaar. Maar dat kan ook aan mijn pijnlijke spieren liggen. Uiteindelijk groeide er toch (vele malen uithalen later) een leuk mandje. Helaas ging er wel iets mis (dat krijg je als je te lui bent om steekmarkeerders te gebruiken), er ontstond een raar 'tuutje' aan de achterkant. Maar goed, met mijn haakspulletjes erin zie je daar niks van. Ha.