Werkplek

Gisteren maakte ik een klein tripje naar IKEA. Ik was in de buurt (dat is, nog meer dan anders, want ik woon er een kwartier vandaan) en ik kon de verleiding niet weerstaan om er weer eens binnen te gaan. Ik ben helemaal weg van hun opbergoplossingen. Soms vind ik iets zó leuk, dat ik ter plekke mijn hersens pijnig over waar ik dat eigenlijk nodig voor zou kunnen hebben, want ik wil het gewoon hebben. Ongeacht of ik het nodig heb of niet. Zo was het ook met de serie ophangstangen en bijpassende haakjes en bakjes. Die móest ik gewoon hebben. In eerst instantie had ik bedacht pennen en andere schrijfwaren in de bakjes te doen, maar toen ik de boel ophing bleken de haakjes heel geschikt om mijn scharen op te hangen (ook fijn buiten het bereik van grijpgrage handjes zo). Gaandeweg kregen ook mijn tekenspul en het rolmes een nieuw plekje. En terwijl ik aan het werk ging met een nieuw project, bleken de haakjes ook heel geschikt om patroondelen en benodigdheden voor courante projecten overzichtelijk bij elkaar te hangen. Wie had dat gedacht!
Nu nog bedenken waar ik de stof voor ga gebruiken die ik ook kocht en niet nodig had, maar die ik niet kon laten liggen en waar ik al die diepvriesdozen laat die in de aanbieding waren.

Vanochtend begon ik met een nieuw project: een knalroze joggingbroek voor Floortje. Mijn moeder maakte voor mij een paar leuke gewichts-kussentjes, maar die zijn nog niet in mijn bezit. En ik kon natuurlijk niet wachten met het uittekenen van dat patroon, als ik iets in mijn bol heb moet het nú gebeuren. En niet over een paar dagen. Dus ja, dan moet je creatief zijn.

Het is maar goed dat zoonlief het niet zag. Die had anders waarschijnlijk bedacht dat hij per se nú met precies die twee helikopters wilde spelen...
(Hoe doen anderen het trouwens met het overtrekken van raderbladen? Bij mij verschuift er altijd van alles, wat voor gewichten ik er ook op leg en ik worstel ook regelmatig om de lijnen goed te zien door het overtrekpapier heen...)