Fragile

Regelmatig zit ik kwijlend te kijken naar de posts van mijn Belgische medeblogsters. Behalve de originele ontwerpen waar ik altijd erg geïnspireerd van raak, komen er ook de meest prachtige stoffen komen voorbij. Zeg nou zelf, is dit geen plaatje? Of dit? Of deze? Ik ben er echt helemaal weg van.
Deze stoffen blijken afkomstig van Fragile, een Belgisch zwangerschapskleding-merk. Eens in de zoveel tijd verkopen zij de stoffen uit de voorgaande collecties. Maar helaas voor mij gebeurt dat alleen in hun winkel in -ik meen- Antwerpen. En daar heb ik als armlastige bewoner van Midden-Nederland dus weinig aan.

Laatst begon ik eens goed na te denken. Had ik tijdens mijn zwangerschappen ook niet kleding van Fragile gekocht? En zou ik daar niet iets mee kunnen? Zo zonde dat al die mooie stoffen in een doos op zolder liggen te liggen en er niks meer mee gaat gebeuren. En om nou enkel en alleen om die reden aan een derde te gaan denken ging me wat te ver. Dus ging ik eens spitten in de doos. En daar werd ik heel blij van. Want er bleek inderdaad van alles te liggen dat verbouwd kon worden.

Nee, het is geen minirokje, ik ben gewoon niet zo enorm.

Dank zij de lockmachine was dat een fluitje van een cent. Ik maakte van een truitje-met-buikruimte een prachtig aansluitend exemplaar. Twee t-shirts werden als nieuw na een beetje innemen in de taille. Een wikkelvestje werd een 'normaal' truitje door de 'buikflap' dicht te stikken. En van een prachtige buikband, het pronkstuk uit mijn collectie destijds, maakt ik met behulp van een stukje boordstof een geweldig rokje. En zo heb ik dan opeens een hele nieuwe garderobe. Helaas voor u vergat ik vóór-foto's te maken, en valt er op de na-foto's niet veel te zien. Dus u zult het moeten doen met één enkel fotootje met bewijsmateriaal.


Rest mij nu nog het innemen van mijn favoriete zwarte zomerjurkje en de grootste klus: het verbouwen van een bloemetjestuniek. Dat gaat nog een uitdaging worden. Het tuniek was namelijk het meest overduidelijke positie-item in de doos. Hij heeft ingestikte plooien direct onder de borst. Ideaal voor grote toeters, maar niet als je niet zwanger bent en van nature op die hoogte al een rolletje hebt zitten. Dus dat moest anders. Maar hoe? Ik tornde met bloed, zweet en tranen het hele voorpand los. En straks ga ik mij eens beraden op de methode om hier een fatsoenlijke jurk van te maken. To be continued...

Oh ja, ik beloofde u ook nog een foto van de roze joggingbroek. Helaas wil de nieuwe eigenaar hem niet meer aan. Ondanks het warme, zachte stofje zit de broek blijkbaar niet lekker. Hij zakt af. Ik moet u met schaamte bekennen dat dat waarschijnlijk mijn eigen schuld is. Kindlief is namelijk een krappe 100 cm lang en ik maakte de broek in maat 116. Lekker op de groei, dacht ik. Dat haar twee jaar oudere broer net pas dezelfde maat draagt was ik gemakshalve even vergeten. En dat Ottobre vanzelf ook al een beetje groot valt ook. Dus ik vrees dat ik de broek óf mag gaan verbouwen (in ieder geval ander elastiek erin zetten), óf dat de broek nog een jaartje of twee in de kast mag. Of dat het gewoon een miskleun is die op de 'mislukt'-stapel mag. Nou ja, ik heb het geprobeerd. (En terwijl ik aan het zwoegen was op de broek, liep ik gewoon bij de H&M tegen een rekje met... roze joggingbroeken aan. Had ik me al die moeite kunnen besparen...)