dinsdag 1 november 2011

Een moment om op adem te komen

De laatste tijd ben ik druk bezig geweest om mijzelf opnieuw uit te vinden. Het was een lange weg, met af een toe een heuveltje dat beklommen werd, maar vooral ook met de onvermijdelijke dalen. Van die dalen waarin er alleen nog maar 'moeten' was en nauwelijks 'mogen'. Waarin de dagen te kort leken voor alles wat moet. Waarin de dagen eigenlijk ongemerkt voorbij raasden, omdat het volgende dat voor mijn gevoel 'moest' alweer op het vizier stond. En eindeloze brei van 'moeten' waar begin noch einde aan zat. Een eindeloze zoektocht naar mezelf en naar de weg die ik wil volgen. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? Ik zag de wereld om me heen nauwelijks meer, er was alleen nog maar die brei.

Na een lange strijd brak een tijdje terug eindelijk de zon weer door. Zomaar, ineens. Alsof er een radertje op zijn plek viel en het machientje ineens draait zonder horten en stoten. En ineens lijkt het 'moeten' verdwenen en is er weer 'mogen' en 'willen'. En zijn er alleen nog maar eindeloze mogelijkheden. 

Vanochtend was alles opeens helder. Ik fietste door het park en alles was prachtig. En toen deed ik wat ik anders nooit doe: ik stond stil, haalde adem en zoog de omgeving in me op.  En nam me voor om heel veel foto's te maken om dit moment vast te houden.

En na één foto was mijn geheugenkaartje vol. Nou ja, het is een begin.

2 opmerkingen:

  1. Herkenbaar...je geheugenkaartje is al vol(van je camara) maar ik hoop dat jou persoonlijk geheugenkaartje weer snel helemaal leeg is,en je weer kunt genieten van alle ,vaak zo simpele,dingen in ons leven!Fijne dag,en de eerste stap is vandaag gezet!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Geweldig. Fijn om te lezen dat de heuvel op is ingezet. Vasthouden! @

    BeantwoordenVerwijderen