Ouderwetsch huisvlijt

Dat het er ooit nog eens van zou komen dat ik aan het borduren zou slaan, komt zelfs voor mij als een verrassing. Het zit namelijk zo. Ik heb een grondige hekel aan alles dat met de hand genaaid moet worden. Knopen aanzetten: bleugh. Labels innaaien met de hand: ieh! Een keergat sluiten met een onzichtbare naad: ... nou ja, u voelt hem vast al aan komen.

Maar feit is: het hoort er toch een beetje bij. En ik moet zeggen dat ik ook wel erg gecharmeerd ben van een mooie handgeborduurde versiering op een kledingstuk. Of een mooie festonsteek langs een dekentje. Dus besloot ik vorige week dat ik dat dan toch maar eens onder de knie moet gaan krijgen. En dat kan alleen maar door het daadwerkelijk te doen.

Van mijn moeder leende ik een stapel borduurboeken uit vervlogen tijden en ik ging aan de slag met naald en draad. Kettingsteekje hier, kruissteekje daar... Het stelt nog niet veel voor en ik word bloedzenuwachtig van dat gepriegel (of ik moet aan een bril, dat kan ook natuurlijk). Maar goed, het begin is er. En nu maar véél oefenen.