Muts

Gisteren was het in één klap winter. Het was prachtig weer (overal rijp, een beetje mist en een stralend zonnetje), dus ik maakte een kleine ochtendwandeling door het park. Dat leverde naast een frisse neus ook koude oren op. En hoewel ik dol ben op de gezelligheid van de wintermaanden, verfoei ik de bijbehorende kou. Eenmaal thuisgekomen besloot ik dan ook dat er NU een muts gemaakt moest worden. Eentje die paste bij de col die ik in het voorjaar breide en die ik met veel plezier draag.

Dat verwacht je niet he, middenin de Vinex. Op nog geen 50 meter lopen van ons huis...

Enthousiast ging ik meteen aan de slag. Ik had gelukkig nog een restje van de wol in huis. Scheepjeswol Peru, een heerlijk Alpaca-mengsel in een prachtige kleur antracietgrijs. Zacht en vooral: Heel Warm. Ik bleek helaas geen rondbreinaalden in de juiste maat te hebben. (Ik probeerde het eerst met wat ik in huis had, maar een paar rondes met te dunne rondbreinaalden met een koord van 80cm ertussen leverde vooral véél frustratie op...) Dan maar op gewone breinaalden. Ik had helemaal in mijn hoofd hoe het moest worden. Een 'slouchy hat', zoals ik er al zovele voorbij zag komen op Pinterest. Ik gebruikte geen patroon, maar gokte maar wat. Een boord in tricotsteek en de rest in een dubbele gerstekorrel, zodat hij precies zou passen bij de sjaal. Gebreid met naald 12, dus het vlóóg werkelijk vooruit.

Het resultaat net na de lunch. Ik hou van snelle projecten!

Aan het eind van de middag was mijn breisel klaar. 's Avonds naaide ik de randen aan elkaar en trots zette ik de muts op. Waarop WJ opkeek van zijn tv-programma en droog constateerde dat het net een rasta-muts was en ik zo wel erg op Bob Marley leek. Au. Dat was niet geheel het beoogde effect. Dus haalde ik de muts weer uit elkaar, tornde een stuk los en maakte de boel weer vast. He he, klaar.

Toen we vanochtend de deur uit gingen zette ik wederom trots de muts op. Ik vroeg in het voorbijgaan aan Thijs wat hij ervan vond. Ik had eigenlijk niet eens verwacht dat hij zou reageren, maar hij nam zijn taak zeer serieus. Hij ging er echt even voor staan en bekeek mij peinzend, liet een kleine stilte vallen... en barstte toen in lachen uit. Hikkend zei hij "Mama, je lijkt net een kabouter! Haha, hoehoe, hoho!". O. 

Dus haalde ik de muts weer uit elkaar, tornde ik nog een stuk los en zette de boel weer in elkaar. Zonder kritisch publiek in de buurt ben ik nu best tevreden. Al kan ik enige associaties met een theemuts niet onderdrukken. Maar goed, hij zit lekker, is warm en bedekt mijn oren. Wat wil een mens nog meer?

Tja, 'selfies' blijven niet mijn hobby...

Ondertussen ben ik dit weekend met een ander leuk project begonnen. Ik tekende voor het eerst zelf een patroon voor een blouse en zette hem ook al grotendeels in elkaar. Het is tot nu toe precies geworden wat ik ervan hoopte, dus ik ben erg benieuwd hoe het eindresultaat zal zijn. Maar daarover later meer.

Edit: Ik vond net nog een knoop die ik ook op de sjaal heb gemaakt. Dus die heb ik er ook maar even op gezet. Nu past het helemaal bij elkaar! Zo, en nu ga ik rennen om boodschappen te doen. Met mijn nieuwe muts op. Ha!